Onze stichting vindt het van belang dat er zo zorgvuldig mogelijk met het funerair erfgoed wordt omgegaan en stelt daarom rechthebbenden cq. nabestaanden in staat om – als de grafrechten niet meer verlengd worden – het monument in bezit te krijgen.
In januari 2019 zou het grafmonument van Hendrik Vissia en zijn vrouw Lijsbert Bruinsma worden verwijderd omdat er geen grafrechten meer werden betaald en er een Verklaring van Afstand was afgegeven.
Een kleinzoon van Hendrik Vissia (J.P. Kesler uit Soestduinen) maakte graag van degelegenheid gebruik het monument op te halen.
Hieronder doet hij zijn verhaal.
Mijn favoriete Opa was voor mij als kind altijd Pake Vissia ! Hij had al van af de eind 20er jaren een boerderij in de Jansen-Stichting in Waskemeer. Als kind mocht ik er altijd van mijn moeder, hun enigste dochter, logeren!
Ik was toen als jochie van 4-5 jaar graag bij mijn Opa. Bij het vee, op het land of samen in de moestuin. We deden veel samen ! Ik moest er helaas in 1964 afscheid van nemen, want mijn vader kreeg via het bedrijf waar hij werkte een baan aangeboden in Amerika. Toen wij in 1968 met het gezin terugkwamen, was er geen boerenbedrijf meer. Toch logeerde ik nog dikwijls bij Pake en Beppe Vissia, er waren toen nog alleen hobby-dieren.
Bij de naastgelegen boerenbedrijven van Jaap Uithof en Nic. van der Veer was hulp immers ook altijd welkom. Van mevrouw van der Veer kregen wij altijd voor het melken een “Snip”, een krentenbol met kaas, voordat wij met de tractor, die ik als jochie toen al mocht besturen, naar de koeien toe gingen.
Bij ons familie afscheid in 1964 naar Amerika, mocht ik bij uitzondering van mijn Opa, in een afgesloten weiland, zelf rond rijden met een vierwielige wagen met handrem en Opa’s Friese paard ervoor. Dit paard heb ik jaren later ooit nog eens tijdens een fietstocht met Opa in de regio Bakkeveen in een weiland terug gezien. Wat een beest, paard was dat!
Kortom: het was voor mij als kind allemaal een bijzondere ervaring! Vanaf mijn dertiende ben ik hier in Soest in de schoolvakanties actief geweest bij een loonwerkersbedrijf de Ridder bv., daarna HTS weg- en waterbouw, en toen studie Tandheelkunde aan de Rijks Universiteit te Utrecht. Met trots kan ik terugdenken aan mijn afstuderen in januari 1985, waarvoor wij Pake Vissia hadden opgehaald om bij mijn diploma-uitreiking naast de Domtoren in Utrecht aanwezig te kunnen zijn. Het was voor hem een bijzondere ervaring en hij dronk er bij ons thuis een glaasje “huppeltjeswater (=jenever) op. Korte tijd later is hij overleden in Rikkingahof, waar hij, na het overlijden van Beppe, al vele jaren in een aanleunwoning, woonde.
Het herplaatsen van een grafsteen, kan voor veel mensen een gek idee zijn, in de zin van je moet een graf met rust laten. Ik begrijp deze visie van een ieder, maar mijn Pake en Beppe zijn destijds aldaar begraven en volgens mij is de “ziel” eruit. Als kind ben ik menigmaal, ook na het overlijden van Beppe met mijn Pake op zondag naar de Nederlands Hervormde Kerk geweest. Ik hoop dat van welk geloof u ook bent, u op enige wijze open kunt staan voor deze tijd van vernieuwingen en grafgerelateerde zaken anno de 21ste eeuw.
Voor mij als oudste kleinkind, vind ik het initiatief van u als bestuur van de Begraafplaats in Oosterwolde, een vooruitstrevend idee, om in plaats van vernietiging van de laatste herinneringen aan je dierbaren, familieleden of vrienden de mogelijkheid te bieden een “herinneringsstuk” aan hun familie, zelf in de eigen tuin te plaatsen of in te metselen in de gevel van hun woning.
Op 10 januari 2019 haalde de heer Kesler samen met zijn vrouw het monument op.
Tot slot: Het herplaatsen van de grafsteen van mijn Opa in onze tuin, geeft nu het gevoel dat hij na al die jaren symbolisch over ons “erf” waakt en wellicht als rondvliegende “geest”, ons hier figuurlijk behoedt en bewaakt l
[Hier komt t.z.t. nog een foto van het monument in de tuin bij de familie Kesler]
Ik dank u voor de gezamenlijke medewerking aan mijn familieherinnering.
Vriendelijke groet
J.P. Kesler